Küçükken en sinirlendiğim sözlerin başında gelirdi ; dedemler, babamlar arkadaşlarıyla toplandığında "ahhh eski günler böyle miydi " diye başlayan ve devam eden cümleler. O eski ramazanlar, o eski bayramlar ,o eski günler. O kadar kızardım ki işte bu günler de güzeldi ne farkı var diye itiraz edesim gelirdi.Geçmişte yaşananları bilmeden, küçüçük aklımda yapmak isterdim. Ama insan yaş alıp geçmişe bakınca dedemlerin,babamların bile yaşına gelmeden aynı sözleri söyler buldum kendime de çevreme de. Oysa bunları söylemek için daha erken değil miydi ?
Bayramın gelmesini öyle sabırsızlıkla beklerdim ki. Acaba bu bayram ne kıyafet aldırsam , ayakkabılarım yine mi kırmızı rugan olsa, anneme yalvarsam saçımı kıvırcık yapsa, ojelerinden sürmeme izin verse... Uyumadan önce öyle cok düşünürdüm ki uykumu kaçırırdım bu tatlı hayallerle.Sonra anlardım bir hafta sonu annemin elimden tuttugu gibi Kızılay'da ki " Libas"'ın önünde durduğumuzda bayram çok yakın diye. Annem beni izler beğendiklerim ne kadar deli kızın çeyizine bile benzese gık demeden alırdı. Sonra kırmızı rugan ayakkabılarım...Bilmem neden bu kadar çok severdim kırmızı ruganları belki ilk yürüyüşlerimi de onlar sayesinde attığım içindir onlara olan sadakatim...Çikolatalar alınırdı ama benden saklanırdı. Her defasında annemin zulalarını patlatırdım ama o yine de saklamaktan geri durmazdı.Çikolataları ilk buldugumda bir tane yesem bir şey olmaz diyip sonra çikolatanın cazibesiyle bütün çikolatayı mideme indirirdim. Annem anlamasın diye de kağıtlarını ocağın arkasına, dolapların altına atardım.Yolculuk zamanı gelip çatınca annem bir kıyamet koparırdı zulasının patladığını görünce.Bir hır gürle çıkardık Ulus'da olan derme çatma gri renkde ki Terminal'e. O kadar kalabalık olurdu ki . Cuvallarının üstüne uyuyup kalanlar,ağlayan cocuklar, otobuse binince birşeyler satmak için dalan seyyar satıcılara kadar sanki bütün Ankara o gün oraya gelmiş gibi olurdu.
Dedemlerle ilk kucaklayış, gözlerdeki mutluluk...Arife günü yapılan hazırlıklar; bütün mahallenin kadınları bir evin bahçesinde bazıları hamur yoğururken ,bazıları hamurları açar ,diğerleri de fırında pişirirdi. Bu karınca kadınların suyunu mutfaktan taşıma görevi de benimdi. 3 saat içinde bütün mahallenin baklavaları, ev ekmekleri herşeyi hazırdı. Bunları hazırlarken de kocalarını bir çekiştirirlerdi ki yarın elini öpüp bayramını kutlayacağım Ahmet Amca'nın sayıkladığını öğrenmemle şaşırmam bir olur ertesi gün Ahmet Amca'nın karşısında onu sayıklarken hayal eder kıkırdardım. Sonra hamam yolları gözükürdü bize. İnat edip yıkanmıcam desemde ,annemin 2 numaralı bakışıyla guardımı indirirdim.Butun mahalle yine ordaydı herkes alelacele yıkanıp eve dönmek için çırpınırdı , film sahnesi gibiydi herşey biri ileri sar tuşuna basmıs gibi hareket ederdi insanlar.Akşamüzeri ise dedem elimden tuttugu gibi mezarlıkta alırdık solugu .Büyük büyük dedelere, ninelere dua etmek için. Dedem her defasında usanmadan anlatırdı ama ben her defasında unuturdum bu dua ettiğim dedemin dedesi miydi , yoksa büyük dedesi miydi diye... Akşam oldugunda koskocaman bir masayla sanki bayramın gelişi için zile basılmış gelirdi bana. Erken yatıp bayramı erken karşılamak gerek derdi dedem .O arife günleri hep erken kararırdı bizim evin ışıkları. Sabah ezanıyla bayrama merhaba derken anneme günaydın demeden ne zaman giyicem bayramlıgımı sorusuyla hoşgeldin derdim bayrama.O bayram kahvaltıları, her odadan çıkan insanlar, kuzenler, amcalar. harçlıklar,baklavalar,gürültüler, yavaş olun azmayın diye kızanlar...O zamanlar hep böyle gececek sanırdım bayramları kücücük aklımla...Bayram bittiğinde ise dedemin elinde su ve gözyaşları yolcu ederdi bizi gurbet ellere...
İlk önce dedem gitti o gittiğinden beri de o bayramlar hiç eskisi gibi olmadı. Biz kücükler büyüdük , bayramlar eski cazibesini yitirdi, iş yoğunlugundan tatil olarak gördük, bir telefon mesajyla bayram kutlar hale geldik.. Özledik eski bayramları hep...O eski bayramları her hatırladıgımda dedemin gözlerinden akan yaşlar uğurlar beni bugüne...
Eskisi Gibi Olan Özlenen Bayramlar Herkese.....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder