Kendime Müslümanım Bu Hayatta....

Önyargılarımız...

Kimi zaman sonucu neye varacağını bilmeden sevdiklerimizin hayatına müdahaleye varan önyargılarımız, kendince bizim olan değerlerimiz. Karşımızdaki insanın yaşanmışlıklarını, yalnızlığını bilmeden, dinlemeden ahkam kesip kendimizin çizdiği yaşamı yaşamasını izin veren önyargılarımız.

Kimi zaman baba, kimi zaman anne belki evin diğer büyükleridir nasibi alan bundan. Eşini kaybeden bir babaannenin yeniden sevme olasılığı var mıdır ya da biriyle yeniden yuva kurma? Genelde onlar için böyle bir durumda yalnız bir ev ya da odada yaşamını devam ettirmesini bekleriz. Bayramlarda ya da hafta sonlarında halini hatrını sormak için evine uğrar çoğu zaman telefondaki sesinden halini anlamaya çalışırız. Neler yaşadığını, istekleri bilmeden ona dul kadın damgası vuran toplumun bir parçası oluruz kabul etmesek de.

Arkadaş ortamlarında bu durum hakkında konuştuğumuzda laf ebeliği yapıp bol keseden atarken, olay kendi başımıza gelince önyargılarımızı çıkarır sereriz önlerine. Yaşını başını almış birinin bu saatten sonra ne işi olur sevgiyle aşkla diye soru sorarız. Ona çocuklarının, torunlarının, arkadaşlarının yetmediğini sorgular, sorgulattırırız. Hani sevginin, aşkın yaşı yok derken bunun kendi topraklarımız dışında olduğunun altını çizmediğimizin farkına varırız. İkinci baharı sadece radyoda çalan şarkı zannederiz. Sevgilerin yaşattıklarını hep bir zannederiz yaşlılıkta. Torun sevgisi yeter zannederiz bir kalbi canlı tutmaya. Toplumu, çevrenin dediklerini takmadığımızı lafta söylerken sadece bunu kendi kararlarımızda, özgürlüğümüz için uygularız. Ama kendi dışımızda biri olduğunda dediklerine kulak tıkadığımız toplumun bir anda imdada yetişmesini bekleriz.

Bazen elimizdekileri hiç kaybetmeyeceğiz zannederiz. Gençliğimiz hep bizimle gelecek, bazen bir sese muhtaç olmayacağımızı düşünürüz. Hiç yaşlanmayacak gibi bakarız aynada kendimize... Sevmek kadar sevilmenin de her yaşta güzel olduğunu ve muhtaç olduğumuzu unuturuz. Ama gün gelir aynaya baktığımızda yalnız ve kırışık bir yüz bakıyor olur bize. Gençliğinde uyguladığın şeyleri bir bakarsın ki çocukların, torunların, toplum da sana uyguluyor olur… İşte o zaman dersin "bu benim hayatım " diye....